 Ustad Ruhaniyi vardı və tələbələrə lüməteyndən tədris edirdi. Müşahidə edirdi ki, bəzi tələbələri qeyri-adi işlər görə bilirlər. Əvvəllər qələmlər taxtadan olardı və müəllimlər həmişə ciblərində bıçaq gəzdirərdilər ki, onların ucunu düzləşdirsinlər. Bir gün Ustadın bıçağı itir. Nə qədər axtarırsa, onu tapa bilmir. Elə bilir ki, uşaqları götürüb, çox əsəbləşir.
Bir gün bu halda dərsə gələndə həmin tələbələrdən biri ona deyir: "Ağacan, bıçağı köhnə pencəyin cibinə qoymusunuz, uşaqların nə günahı vardır?”.
Müəllimin yadına düşür ki, onu köhnə pencəyinin cibinə qoymuşdur. Bəs onda bu tələbə bunu haradan bilir? Başa düşür ki, onun İlahi övliyalar ilə əlaqəsi vardır. Bir gün ona deyir ki, dərsdən sonra qalsın. Onlar tək qalanda Ustad deyir: "Sizin elə bir yerlə rabitəniz vardır ki, bunu mən bilirəm. Mənə deyim görüm İmam Zaman (ə) ağa ilə görüşürsünüz?”. Müəllim israr edir və tələbə də naçar qalıb, boynuna alır. Ustad deyir: "Əzizim, əgər bu dəfə də onunla görüşə bilsən, ona mənim salamımı çatdır və de ki, mənə də görüşmək üçün bir neçə dəqiqə ayırsın”. Bir müddət keçir və Ustad tələbədən soruşur ki, nə oldu? Tələbə də çox narahat halda heç nə deyə bilmir. Ustad deyir: "Əzizim, xəcalət çəkmə. Sənə hər nə deyibsə mənə de, sən qasidsən”. Tələbə deyir: "İmam (ə.f.) buyurdu ki, bizim sizə bir neçə dəqiqə vaxt ayırmağımıza ehtiyac yoxdur. Siz nəfsinizi islah edin və mən özüm sizin yanınıza gələcəyəm”.
|
